Voor de corona maakte ik eigenlijk nooit een ommetje door de buurt. Maar nu ik dit een jaar getrouw elke ochtend als een vast ritueel doe, begin ik dingen te zien waar ik anders geen oog voor had.

Zo zie ik nu de loopgroepjes die zich langzaam maar zeker al waggelend een weg door de ochtend mist banen. Geanimeerd met elkaar in gesprek, wat me in de verte doet denken aan het geluid van een groep laag overtrekkende ganzen.

De gemeente werkers die al vanaf januari de bomen in de parken snoeien. Gehuld in oranje hesjes met brillen en helmen op, uiterst serieus. Vanaf 7 uur al flink aan het zagen om ze na negenen nergens meer te bekennen.

Hoe vaak het eigenlijk droog is. Zelfs op een regenachtige dag regen ik tijdens de ochtend maar zelden nat. Het is me deze winter maar drie keer gebeurd.

Hoe schitterend de rommelige scheepswerf is aan de overkant, met een hoop nog niet vaarklare bootjes die lonkend langs de Vecht liggen. Al vraag ik me van een aantal met mos overgroeide exemplaren af of ze ooit nog gaan varen. 

Hoe veel zwerfvuil er langs de kant van de weg ligt en hoeveel half opgegeten broodjes en pizza’s ik tegen kom. Ik vraag me dan af of mensen zich pas halverwege herinnerden dat ze die snelle hap eigenlijk niet lusten.

Nu deze week de nesten en de vele kuikens. Na de warme zondag van afgelopen week was een ware bonanza aan jong grut op de slootjes. Wat een koddige toestand!

We gaan elkaar bijna weer fysiek ontmoeten en voor je het weet start dan ook weer de waan van de dag. Toch zijn er kleine, fijne gewoontes ontstaan zoals deze wandelingen, die ik als alles weer normaal is, blijf koesteren. 

Groet,

Bert van der Meulen